In het meeslepende toneelstuk Van de koele meren des doods wordt de hoofdrol van Hedwig vertolkt door Hanne Arendzen. Een heftige rol, die haar niet alleen laaiend enthousiaste publieksreacties opleverde, maar ook lovende recensies. Een journalist van de Volkskrant was zelfs zo onder de indruk van Hanne, dat ze de complete recensie aan haar weidde en schreef: ‘geef die vrouw een Theo d’Or’. “Dat artikel gaat zeker in mijn plakboek”, aldus Hanne.
Hanne, avond na avond sta jij als Hedwig op het toneel. Een tragisch personage, en waarschijnlijk heel heftig om te spelen. Wat trekt jou in deze rol?
“Het leuke aan Hedwig is de boog die ik speel, en dat kan alleen in het theater. Ik speel haar vanaf dat ze een meisje van 13 is, tot aan een gebroken vrouw van 30. Ik moest in de repetities dus heel erg op zoek naar de verschillen in hoe ik haar steeds neer wil zetten.”
Hoe denk je dat het publiek naar Hedwig kijkt?
“Het is een vrouw die iedere keer super hoopvol en met een totaal open blik richting de afgrond gaat. Als publiek denk je dan: doe het niet! Je houdt van haar, je wil haar door elkaar rammelen en zeggen: ‘ga eens rustig op een stoel zitten en drink een kopje thee’. Maar ze is zo op zoek de hele tijd, dat ze voortdurend haar eigen geluk voorbij rent. En dat is super ontroerend om te zien.”
Dan de recensies. Lees je die überhaupt?
“Zeker. Ik vind dat wel altijd super spannend. Want op een première is iedereen natuurlijk heel enthousiast. Je bent wel heel zuur als je dan gaat zeggen ‘ik vond het niet zo leuk’. Dus wil ik toch weten wat een buitenstaander ervan vond. En een goed inhoudelijk geschreven recensie, positief of negatief, is heel fijn om te hebben.”
En dan wordt er ineens een hele recensie aan je geweid, met alleen maar lovende woorden. Hoe reageerde je daarop?
“Mijn mond viel open van verbazing. Ik dacht: wat staat daar nou? De recensie kwam zondagavond online en ik zat toen met mijn man op de bank. Terwijl we het lazen werd onze verbazing hoorbaar groter, haha. En toen hij de volgende dag in de krant stond, was het alsof ik jarig was. Ik kreeg zo veel appjes en mailtjes van mensen die me feliciteerden!”
Doe je dan nog iets met zo’n mooie recensie, sta je anders op het toneel?
Nou, hij gaat zeker in mijn plakboek. En op momenten dat ik me wat minder voel pak ik hem er dan weer even bij. Maar ik weet ook dat het geen garantie voor de toekomst is. In Van de koele meren des doods ben ik 1 uur en 40 minuten op het toneel en aan het woord, het is fysiek dus een heel intense rol. Daar moet ik elke avond even hard voor werken, dus ik ga zeker niet achterover leunen!
