'Ik hou enorm van documentaires waar je een rustige inkijk krijgt in andermans leven. Veel situaties die je in het echt tegenkomt, lijken op toneel overdreven, maar juist op straat zie ik de meest extreme figuren lopen. En thuis niet te vergeten; pubers zijn al een theatershow op zich. Hoe ze naar de wereld kijken en hoe de overgang van kind naar volwassene zich voor je neus voltrekt is heerlijk om te zien.
Het eerste toneelstuk dat ik ooit zag, was een Franse klassieker waar ik met school naar toe ging. Ik verheugde me er enorm op, maar het was dodelijk saai. Ik heb me altijd verbaasd over welke voorstellingen op school verplicht zijn, je begint je eerste muzikale kennismaking toch ook niet met zware klassieke muziek? Je kunt leerlingen veel beter naar een theatraal en toegankelijk stuk als Selma Ann Louis laten gaan.
Maillot op mijn hoofd
Uiteindelijk werd ik gegrepen door films en maakte ik tussen de schuifdeuren vele voorstellinkjes. Met een maillot op mijn hoofd was ik prinses Sissi, mijn beste vriendin was de klos en moest altijd een man spelen. De buren vonden het wel vermakelijk volgens mij, mijn ouders hadden er na een tijdje wel genoeg van.
Heel lang en hard lachen
Als je in een theaterzaal zit, ben je in eerste instantie niet op zoek naar herkenning. Als je geluk hebt word je meegenomen en het grijpt je aan, of dat nou vanwege de humor of de emotie is. Ik vind het heerlijk om heel erg hard en lang te lachen. Dat heeft een soort reinigend effect. Ik gun het iedereen om je te verliezen, te troosten en je te laten raken door datgene wat er voor je neus gebeurt. Theater is voor mij daarom de oervorm van kunst.'
